Trauma, mijn verhaal…

Trauma

 

Vandaag ga ik vertellen hoe mijn trauma is ontstaan. Dit kan warrig zijn, omdat mijn hersenen dingen anders opslaan als een “normaal” persoon. Ik probeer er een goed lopende geheel van te maken.

Het zal voor sommige schokkend zijn, de dader als die dit leest, zal het willen verbieden bij de politie.
Echter ik heb het  recht om mijn biografie, hoe erg die ook is, te publiceren.

Want, wat er met mij is gebeurt, wil ik voorkomen dat dit ook bij andere jonge meiden gaat plaatsvinden. Of dat een partner (de moeder in mijn geval) in een traumatische relatie blijft omdat ze denkt dat er geen uitweg is.

En zo hoop ik te laten zien, hoe mijn dagelijkse leven er last van heeft.

Wat is trauma?

Je hebt iets ingrijpends meegemaakt en merkt dat dat nog steeds veel invloed op je heeft. Dat kan een verkeersongeluk zijn, een gewelddadige overval, een inbraak, maar bijvoorbeeld ook een echtscheiding of een plotseling ontslag. Je merkt dat je gespannen bent, schrikachtig en onrustiger dan normaal. Je wordt soms ineens overvallen door flashbacks van de gebeurtenis of hebt nachtmerries waarin het lijkt alsof je het opnieuw beleeft. Wat er is gebeurd is zo anders, pijnlijk, schokkend of extreem dat het je als het ware niet lukt om het zomaar in te passen in je hoofd.  Herken je dit, dan is het mogelijk dat je traumaklachten of een posttraumatische stress-stoornis (PTSS) hebt. (Bron: interapy)

Mijn verhaal

Ik zal mijn eigen stuk vlak schrijven, ik hoop dat ik dat kan. Probeer niet te diep in te gaan op heftige stukken.
Ook om mijzelf, maar ook mijn moeder en zus te beschermen.

Ik ben dus van een tweeling. Geboren 10 minuutjes na mijn zus.
Onverwachts,… want in die tijd had men nog geen pret-echo.
Mijn zus een mooie 6,5 pond en ik een 4,9 pondje. De zusters zagen al in mij direct een pittige tante.
Vechtertje… want ik moest eigenlijk in de couveuse.
Mijn moeder bleef een week in het ziekenhuis en mocht daarna met ons naar huis.
Een jonge meid, die opeens voor twee kinderen moest zorgen. Dat er toen nog geen pampers waren, moge al duidelijk zijn en daar stond ze dan dagelijks de katoentjes te wassen waar wij vrolijk onze behoefte in deden.
Mijn moeder kon het een keer niet meer aan en bracht met de trein, wat was naar haar moeder… gewoon zoals jij en ik ook wel eens hulp van een moeder kan gebruiken.
Echter daar was mijn vader (en nu besef ik opeens hoe moeilijk dit woord voor mij is en ik heb moeite om deze man zo te noemen) het helemaal niet mee eens, hoe kon ze!
Wat er toen is gebeurt dat weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat mijn moeder het er nog wel eens over heeft, omdat het zo’n impact op haar had.

Kleuter

De jaren verstrijken en ik kan zelf daar weinig van herinneren.
Mijn eerste herinnering aan deze “vader” is dat ik in mijn bed plaste en hij dat niet kon hebben.
Hij ons met het gezicht erin wreef. Zo doen ze dat met jonge honden ook, zo leer je dat af.
En ik zie flashbacks, vaak dit beeld van mijzelf huppelend over straat. Ik kijk naar mijn beentjes en die zijn bont en blauw.
Gewoon een korte broek heb ik aan. Een buurvrouw ziet het en ik voel me opeens niet meer zo vrolijk, ben bang.
Mijn angst… ik word ook steeds angstiger.
Maar ga ik nou in hoekje kruipen, nee… ik ben boze Sonja.
Vaak word er ook treiterend gevraagd: “doe nog eens boos kijken”?
Hij daagt uit,… jent, treitert en is vaak jaloers op ons. Het grote kind.

En tja nu heeft hij twee dochters. Had hij liever zonen gehad?
Dus krijgen we auto’s om mee te spelen, overalls aan.
Een warrig iets voor kinderen, want mama kleed en voed ons op als meiden.
En hij maakt kerels van ons.

Puber

Hoe ouder we worden, hoe meer dingen er gebeuren.
Zinloos geweld. Slaan om niks.
Huil je, vraag hij waarom je huilt. En als je antwoord: “niks papa”… dan krijg je een mep. Waarom hij dat doet? Dan heb je een reden om te huilen.
Het ergste zijn de zondag-ochtenden. Het komen jullie naar papa en mama toe?
Met lood in de schoenen (blote voeten) liep je naar hun kamer.
En dan het gevecht tussen je zus. Zoals ik het beleefd heb, vond ik mijn zus altijd flauw, dat zij langs mama mocht liggen.
Ik was dan zo boos, zo verdrietig… en dan het gezicht van mama, de uitdrukking dat ik dat maar moest doen.
Waarom ik mama? Waarom?
Omdat ik sterk was? Mama, ik was net zo bang.
En dus kroop ik gedwee langs mijn vader.
Gezellig? Nee… echt niet. Hij was vies.
Hij reed tegen je aan als een hond. En daar lag je dan.
Net doen of er niks aan de hand was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hij begon in te zien dat zijn “jongens” opeens vrouwen werden.

En dat wij ook lustobjecten konden zijn.
Daar waar hij vroeger op zijn fiets naar de meisjes van de HEMA ging en geilde op zijn oude liefdes… en wij daar ook nog als een stel idioten mee naar op bezoek gingen.
Kreeg hij nu twee vrouwen in het vizier.

En natuurlijk groeit je lijfje. De borsten komen, je rondingen. Hij kon het niet laten om af en toe je heel pijnlijk in de borsten te knijpen (als ze net in de groei zijn is dit voor een vrouw al een hele pijnlijke fase).
Mijn eerste menstruatie… oh wat vond ik dit erg. En dat je moeder dan ook nog triomfantelijk dit tegen hem zegt. Riep bij mij paniek in de tent op. Verdomme trut hou je kop hierover dacht ik toen. Hij hoeft dit niet te weten. Op de een of andere manier rook ik instinctief dat dit beter verzwegen kon worden.

Ik was een vrouw. KUT!
Ik wilde geen vrouw zijn. Droeg mijn haar ultra kort, wilde nooit een rok aan en werd in mijn eigen wereldje een jongen.
En ging op alle fronten mijn vader behagen door me te interesseren voor zijn hobby, fotografie en tv’s repareren, ruimtevaart en alles waar hij maar kon inzien dat ik de gewenste zoon was.
Een toy-boy, alles in een pakketje!
Wil je een meisje, krijg je een meisje… wil je een jongen, dan gedraag ik me als een jongen.
Pleasen… dat konden we alle drie ontzettend goed. Het hem naar de zin maken, want zodra er iets niet goed ging, dan ontplofte hij en kreeg je slaag.

Incest

Dit stukje wil ik toch zo benoemen.
Hieronder even een kleine uitleg,… omdat het vaak verkeerd word begrepen (Bron: Wikipedia)

Incest of bloedschande is strikt genomen en van oudsher geslachtsgemeenschap tussen naaste bloedverwanten. Het woord komt van het Latijnse incastus, hetgeen “onkuis” betekent. Er bestaat tegenwoordig een zekere tendens om ook andere seksuele handelingen tussen dergelijke personen als incest te betitelen, en zelfs seksuele handelingen tussen pupillen en zorgbehoevenden enerzijds en personen die een opvoedende of verzorgende taak hebben anderzijds, maar geen bloedverwant zijn. In die zin gelden dus ook seksuele handelingen tussen een gehuwde man en zijn kind(eren), waarvan hij echter niet de biologische vader is, alsook tussen een ouder en een geadopteerd kind, als incestueus.

Het pleasen ging dus steeds verder in ons gezin. Opeens moesten we lingerie gaan kopen. Kapot schaamde ik me.
Zie je het al voor je, kantjes, bh-tjes… en dan als gezin aan de kassa.
Het kopen van die lingerie was niet voor niets, want hij kreeg opeens het idee om zijn eigen playboy thuis te creëren.
Ontwikkelde hij die foto’s eerst nog bij de fotograaf (ik snap nu nog steeds niet dat die mensen aan een alarmbel getrokken hebben)… later bedacht hij dat een doka wel een veiligere optie kon zijn.
Tja, want het fotograferen van je kroost in poses waarvan Hugh Hefner zijn beroep maakte is nou niet bepaald iets wat je ongestraft kunt doen.

Het bleef niet bij foto’s, helaas (klinkt dit raar, nee! Want je denkt elke keer als het hier bij blijft, kunnen we het handelen).
Porno films moesten we kijken. En niet alleen films die door echte acteurs werden gedaan… (vul hier maar zelf iets in).

Angst

Op school was je veilig. Maar het naar huis terug keren was een hel. Vaak bleven we rondhangen, wachten op elkaar. Want alleen thuis komen als hij er was, was niet voorspelbaar.
Had hij goede zin. Had hij weer iets bedacht. Moesten we weer? Je leefde in dagelijkse paniek.
En als hij niet thuis was, dan hield hij je nog in de gaten. Hoe? Met geluidsapparatuur.

Maar diezelfde school deed ook niks. Al zagen ze het wel eens, de blauwe plakken.
Een keer kreeg ik straf van de gymleraar. Ik had een lange broek aan. Korte broeken waren verplicht.
Toen ik pisnijdig hem naar het kleedlokaal riep en mijn broek omlaag trok (Ja daar is die boze Sonja weer) en erbij vermeldde dat dit mijn vader had gedaan, schrok hij wel, maar deed niks.
Ook niet toen ik hem vertelde dat deze plekken bijtplekken waren van mijn vader. Hij had me bond en blauw gebeten. Weer geen respons.
Waarom? Omdat mijn vader 2 meter en 115 kilo was en iedereen bang voor hem was. Ook dat watje van een gymleraar. Want dat zelfde watje liet zwart zijn tv bij ons repareren.

Niemand durfde iets. Mijn moeder niet, mijn zusje niet… de buren niet (die toch ook geen watjes elke dag in hun oren hadden) kennissen niet…
Hard. Heel hard.

Ik ging hem steeds meer haten. Want hij was een bruut. Gedrild werden wij. Getraind om te vechten werden wij (ik werd gepest op school (kon er ook nog bij)) want we moesten hard worden. Kinderen op school mochten ons niet pesten en dus kregen we les in hoe we met handschoenen en stenen er in ze konden afmatten. Alleen door zijn gedrag, werd het alleen maar erger. Door mijn vechtersbaasje zijn, werd het alleen maar erger.
Ook werden we vastgebonden,… achteraf denk ik was dit training of genot. Om onze paniek te zien. Hoe kwamen we nou los? Dat vastbinden, het trainen alles onder het mom om ons te kunnen verdedigen later.

En hoe meer ik tegen hem in ging, des te meer hij genoot en kon hij me treiteren.

Vriendjes en vriendinnen

En zoals elk jong meisje krijg je wel eens een vriendje. 15 waren we. Verliefd. Natuurlijk het mooiste wat er is.
Aandacht van iemand. En gelukkig door het stukje gezonde opvoeding van mama gingen we niet meteen met de billen bloot.
Door mama leerden we dat er ook nog dingen als respect en liefde bestond in de grote mensen wereld.
Dat dit toch heel raar kan zijn voor andere mensen, begrijp ik.
Maar als je als moeder knoppen om moet kunnen zetten, is ook een ontzettend zware taak.
En dus mochten we van haar ons vriendje op de limonade uitnodigen. Hoe blij ben je dan.
Met wat please praktijken naar hem toe, mochten deze knapen ook een keer komen eten.
Alleen het vriendje van mijn zus at de laatste frikandel op,… je kunt al raden hoeveel hoeken mijn zus zag naderhand?
En dus kwamen we niet vaak thuis met vriendinnetjes of vrienden. Alleen als mama er was, durfde je nog iemand mee te nemen.
Want aan vriendinnen kon hij ook aankomen. Of opmerkingen maken over hun rondingen.

Vluchten

5 jaar, 5 jaar heb ik het volgehouden. En toen kon ik niet meer.
Viel ik hem een keer aan met een vleesmes in mijn handen (mijn moeder schoot uit de keuken en trok me weg).
Opperde ik openlijk dat ik een eind aan mijn leven ging maken en niet meer van hem hield (hij reed me naar de brug aan de Maas waar ik kon springen).
Op een dag zei ik tegen mijn moeder, nog 1 keer, nog 1 keer dat gezeik (fotografie/misbruik/mishandeling) en ik ben weg. Met of zonder jou en zus.
Want ondertussen was mijn toenmalige baas er achter gekomen wat er bij ons thuis aan de hand was. De blauwe plekken vielen eindelijk iemand op.
En tijdens een wandeling heb ik mijn mond open gedaan.
Meteen zijn ze met mij naar een vertrouwensarts gereden en daar heb ik mijn verhaal kunnen doen.
De kinderbescherming werd ingelicht, maar helaas ik was al 18 en dus konden ze niets betekenen.
Met dit lichtpuntje ging ik wel naar mama, want het was dus toch niet normaal wat er thuis gebeurde, het werd nu door een dokter bevestigd.

En die dag kwam. Dat had ik je op een briefje kunnen schrijven.
We gingen op zaterdag natuurlijk uit, maar hij was weer heel flauw en we moesten om 12 uur binnen zijn.
Maar dat maakte niet uit. We gingen toch,…
Via briefjes en gebaren seinden we elkaar in.
Werden de koffertjes boven stiekem gepakt en zorgde mijn moeder voor een tas.
Buiten de poort in het bos (wat een geluk dat we daar langs woonden) werden de koffers gegooid.
Mijn moeder poetste nog braaf de laarzen maat 49. Deed haar ding.
Wij gingen uit (niet heus, wij pikten de koffers op en liepen naar de telefooncel op de hoek waar ook de brievenbus was).
Mama bedacht ondertussen dat ze nog een brief moest posten en vluchtte zo het huis uit.
Spannend, dat dit was.
We kozen om snel naar de bushalte in het centrum te gaan, want als hij er achter zou komen dat mama nog niet terug was.
Dan bedacht hij als eerste dat we richting Limburg zouden gaan op weg naar opa en oma.
Dat kon via B, maar we kozen voor een omweg en gingen naar N.
En opeens, daar reed hij in zijn witte Volvo. Hij had ontdekt dat we weg waren.
We doken achter het hokje in de duisternis. Op de grond. Die angst die we toen voelden heb ik jarenlang weggestopt.
Ik moest sterk zijn voor mama en zus. En dus kwam mijn getrainde ik, de jongen in me op en zo heb ik heel stoer die reis naar Limburg gemaakt.
Opa en Oma werden onderweg ingelicht en de broer van mama (ome R) kwam ons ophalen.
Het verhaal, onze vlucht werd toen pas voor het eerst tussen de muren van hun huis uitgesproken.

We zijn vrij!

 

Nawoord

En waarom ging mama dan niet eerder? Hield ze het zoveel jaar uit bij deze tiran?

Nu ik 46 ben kreeg ik antwoord op deze vraag…
Omdat mijn moeder een keuze kreeg van hem. Als ze zou gaan (scheiden) zou ze 1 kind moeten achterlaten (mij). Zou ze dat niet doen, dan zou hij ons vermoorden. Ons opjagen.
Met kleine kinderen, kon ze dit niet. Toen we ouder waren, durfde ze de stap te wagen.

Dit trauma heeft nog een heel gevolg. Want het vluchten was slechts stap A. Van de vele die we nog moesten zetten. Tot op de dag van vandaag.
Want deze man leeft nog. Hij heeft er nog steeds geen rust in dat zijn “gezin” hem heeft verlaten.
Keek ik vroeger elk dag om… nu boeit hij me in die zin niet meer. Want dat stukje bejaarde vent is mijn energie niet waard.

En hoe het met mij gaat?
Ik heb een trauma, waar ik 8 maanden lang bij de GGZ aan gewerkt heb. Waar ik nu nog hard aan werk. Door gesprekken.
Ik heb EMDR ondergaan om stukken puzzel bijeen te rapen. Om dingen anders in te gaan zien, maar ook om te helen.
Ik heb PTSS/PTSD, gedragsproblematiek en ik heb traumatische ADHD.

Mijn trauma uitte zich toen er een heleboel dingen uiteen spatte. Werkgever, kind thuis, relatie.
Een Burn-Out was de ladder uit de beerput. Ik ben de modder, de stinkende wonden aangegaan.
Het heeft me inzichten gegeven, maar ook pijnlijke dingen laten inzien.
Ik kan nu niet meer zomaar dingen wegstoppen (blokken) en moet soms dingen onder ogen zien, hoe pijnlijk ook.

Door recente gebeurtenissen ben ik wel WEER harder geworden. Dat twee meiden W en D mij het leven zo zuur konden maken, opjutten van W en het kleineren van D op twitter (beide blogsters). Dit bracht ontzettend veel verdriet bij mij, mijn gezin leed er enorm onder en ik kon het bijna niet meer aan. Ik zag zelfdoding nog als enigste uitweg. Wat had dit leven nog voor een zin?
Mijn man is op een gegeven moment tussen D en mij moeten komen, nadat ze weer mij triggerde door een bericht op haar blog te plaatsen waar ik van door het dak vloog.
Hij heeft me de laatste mail nooit laten lezen, om mij te beschermen.

Het riep zoveel op… net nu ik uit mijn groep was, was ik zo vatbaar voor triggers. Ik weet ook wat vooral D deed, zij was mijn vader. De woorden sorry (ze dwong zelfs een sorry van me af) kwamen bij mij niet goed aan. Elke sorry die ik van hem kreeg waren ook zo loos. Nee een sorry, daar maak je het bij mij niet goed mee.
Ook besef ik wel dat D ook een probleem heeft, anders reageer je niet zo heftig op iemand. Wellicht raadzaam (ja ik blijf een moederlijke bemoeial) om daar eens naar te kijken meisje! Maar goed… nu nog dit loslaten. Hoop dat dit stuk eraan kan toedragen.

Mensen weten soms niet wat ze een ander, door slechts enkele woorden, kunnen aandoen.
Het heeft ook wat gebracht, het heeft me doen beseffen dat ik nog steeds terug kan vallen in oude patronen. En dat wil ik absoluut niet meer!

Ik heb bij de GGZ aan de bel getrokken, dat ik mijn leven zo niet meer aan kon. Ik moet dit nog in mijn groepje inbrengen, maar heb daar moed voor nodig.
De innerlijke littekens zullen verdwijnen, maar niet die ik mijzelf heb aangebracht.

Gelukkig zijn er ook mensen in mijn omgeving die mij wel mogen om de Sonja die ze kennen, ook al is ze een bemoeial (dat was ik als kind al en zit in mijn natuur!).
Maar niet alleen dat aspect, het zorgzame, de harde werkster, de doorzetter, de humorist, de lolbroek, de praatpaal… ik denk dat er nog veel meer te noemen zijn!

Moeder

Ik heb een hele zware tijd gehad, veel gepraat met mijn moeder. Wandelen is helend!
Die band is enorm versterkt mede door de therapie en zij weet ook van mijn pijn waar ik nu zo mee worstel.

Wat heb ik je gehaat. Wat heb ik je veel verdriet gedaan. 
Dank je mama, dat je er nu wel voor me bent! 

These bruises make for better conversation
Loses the vibe that separates
It’s good to let you in again
You’re not alone in how you’ve been
Everybody loses, we all got bruises
We all got bruises

(Train)

 

Ik dank mijn man voor zijn toewijding.
Ik dank mijn kinderen voor hun liefde.

Son

 

(PS Dit is waar gebeurt, zoals ik het beleefd heb. Mijn moeder en zus kunnen dit anders zien, dat is heel normaal bij trauma. Iedereen slaat zijn bestand anders op).

Ik dank ook de meiden van de GGZ, Miss C, D, B, F, K, etc. (noem nooit namen) zonder jullie was ik nooit zover gekomen!

 

Wil je je verhaal kwijt, heb je hulp nodig?
Blijf er niet mee zitten. Je mag mij altijd mailen… ik ga je helpen: de40plusvrouw@outlook.com 
Heb je een vriendje die je van alles laat doen? De zgn loverboy… mail dan naar info@merelvangroningen.nl
Merel is een goede kennis van mij…